domingo, 28 de febreiro de 2016

Heroínas

Francisco Rodríguez:




Heroína ou supermuller na miña vida

Ela, só ela, merece levar ás costas este calificativo de supermuller, aínda que case me atrevería a dicir que se lle pode quedar curto.
En primeiro lugar teño que agradecer que unha supermuller dese calibre trazase o meu camiño. Grazas a ela aprendín a nunca, nunca  renderme ante calquera adversidade, porque con ganas e poñéndolle boa cara á vida todo se pasa mellor, e xusto cando estás fronte a un problema é cando máis necesitas ese carácter que che faga levantarte cada día con ganas de vivir e de facer –ou polo menos intentar- mellor a vida dos que te rodean porque aí está a maxia dos seres queridos, amenizar da forma máis pracenteira posible a vida dos que tes ao lado.
Estou a falar dunha supermuller que non posúe poderes especiais como as heroínas das películas: non pode voar, non ten superforza, non pode ler a mente (aínda que ás veces o pareza), e vive de igual forma que o resto dos mortais que habitamos este planeta, pero ela é a miña súperheroína por demostrar unha e outra vez que ten unha forza interior non comparable con nada deste mundo.
Ela non tivo unha vida doada; foi criada á maneira tradicional no seo dunha familia humilde, pero grazas aos poucos cartos que gañaban os seus pais, puido acceder á escola e formarse ata chegar a conseguir unha carreira universitaria, o que constitúe un gran exemplo de vontade e interese.
Pouco despois, faleceu a súa nai, pero esa fabulosa forza interior que como heroína gasta, fixo que non se derrubase e que seguise a súa vida, coidando daquela dun neno recén nacido, que lle devolveu a luz e a ollada do futuro.
Podería proseguir a súa descrición con características físicas pero penso que sería unha forma de faltarlle ó respecto, xa que non se merece que a describa dunha forma tan prosaica.
A súa seguridade en si mesma fíxoa case invencible, e esta é unha virtude que sempre admirei e que quedará retida e atesourada na miña memoria por sempre, esa capacidade de tirarlle o lado bo ás  cousas –mesmo na adversidade-, aínda que ás veces pareza imposible. Estas e outras virtudes, quizais cualidades correntes do ser humano, manifestáronse conxuntamente nun obxectivo común.
Hai tres meses comunicáronlle que padecía unha grave enfermidade; esta noticia non a derrubou, loitou con toda a forza que lle restaba para vencer esa guerra. Foi gañando algunhas batallas e o inimigo semellaba que ía renderse en calquera momento, pero o que non sabiamos era que el, traidor, tiña gardadas as súas mellores armas para vencer nunha batalla final cruenta e inmisericorde. Si, estabamos ante unha guerra inxusta na que loitou sempre cun seu sorriso, polo que nunca ninguén poderá botarlle en cara que o resultado non se debese á loita continua e diaria que mantivo.
Fíxenlle unha promesa xusto no momento en que todo ía rematar, a de levar todos os valores e cualidades fantásticas que me ensinou como bandeira, e a de tentar ser tal e como a ela lle gustaría, converténdome nun home de principios, gozando da vida e axudando aos demais. Ser, en definitiva, unha boa persoa. Como ela o era.
ESA HEROÍNA É A MIÑA NAI !!!!!!!!


Laura Mariño:



HEROÍNAS

Heroínas foron as que perderon o home e os fillos maiores na guerra e seguiron mirando de fronte, criando os que quedaban, coidando dos vellos da casa, e parindo novos fillos daquel home e desoutro. Heroínas que foron fieis ao seu corazón e aos seus sentimentos, e por riba de todo defenderon as súas casas.
Miña avoa foi unha desas mozas que se criaron con traballo. O seu pai morreu na fronte e a súa nai casou con Don Severino, o sancristán da parroquia. Don Severino tiña dous fillos coma dous demos, mallaban en miña bisavoa coma nun fardo de herba. Miña avoa e os seus irmáns apañaban labazadas de don Severino, día si e día tamén. Pero a miña bisavoa non se dobrou, criou os fillos que tiña e pariu catro de Don Severino. Preñada de nove meses baixaba lavar ao río e pasáballe o ferro á roupa dos fillastros para que foran limpos á misa axudarlle a seu pai. Nunca se queixou de nada, porque daquela era das máis afortunadas, tiña comida que meterlle aos fillos na boca e un teito para gorecelos.
Unha noite de inverno topábase mal, e subiu para o cuarto; os fillos durmían, cando de súpeto oíu un peto na cociña seguido dunhas gargalladas. A miña bisavoa baixou as escaleiras con coidado, para que non a escoitaran, e veu encima da artesa a don Severino coa súa cuñada, Balbina. Ela era a máis cadela do lugar, e a miña bisavoa xa escoitara rumores pero non os quixera crer. Marchou para a cama, e ao día seguinte non dixo nada. Arranxou os rapaces e mandounos para a escola. Don Severino marchou co boi para a veiga e a  miña bisavoa, en canto quedou soa, marchou cara á igrexa falar con Don Ernesto. Non sabía onde se metía. Entrou na sancristía chea de nervios,  pedindo falar co señor cura. Quería que a confesara. Cando este chegou quedáronse a falar os dous sós. A miña bisavoa contoulle que quería confesar porque ía matar a alguén. O cura abrazouna moi sentido, e aproveitou para levantarlle a saia. Don Ernesto tamén tiña fillos. Ela escapou como puido e agochouse na casa, morta de noxo.
Esa noite cando estaban na cama sentiu gargalladas de novo. Balbina estaba outra vez na casa.
Si. A miña avoa e os seus irmáns criáronse na casa de Don Severino cos seus medio irmáns. A pesar das malleiras que lles daba, sempre trataron ao seu padrasto con respecto, coma se fose o seu pai. A miña bisavoa nunca lles contou nada aos fillos, conseguiu sacalos adiante e educalos para que sempre fosen obedientes e respectuosos cos demais. Xa moi vella, enferma de esclerose e cansa de vivir, relatoulle esta historia á miña avoa. Chorando sen parar, foille relatando todas estas vivencias para que soubera o difícil que fora criala a ela e aos seus irmáns.
Hai uns días, cando eu me queixaba dos traballos que a miña nai me mandaba, do complicada que é a vida e do que me espera no futuro, a miña avoa contoume o que tivera que sufrir a súa nai para que eu soubera que as mulleres que me precederon foron capaces de resistir e sobrevivir ao horror e saír fortalecidas como só unha muller é capaz. Mulleres capacez porque educáronse nunha sociedade patriarcal que as someteu.
A miña bisavoa foi a heroína que aturou as críticas dos veciños, que calou, coidou dos fillos e aturou as gargalladas de Balbina co seu home na cociña. Eran outros tempos, tempos nos que as mulleres non tiñan voz nin voto, nos que obedecían, e nos que os homes eran os que mandaban. Esas mulleres merecen a nosa admiración, porque viviron unha vida de sufrimento e gozaron o pouco que tiveron: uns gaiteiros na festa da parroquia, unhas risas no río ou uns contos á saída da misa.
Para que imos buscar heroínas fóra se as temos entre nós.
 

Obradoiro con Marcos Calveiro

Obradoiro de narrativa con Marcos Calveiro. Unha descuberta!




venres, 26 de febreiro de 2016