1º Concurso Mª Vitoria Taboada de Poesía

O xurado integrado por: Carlos Míguez Macho (Dep. de Lingua Castelá e Literatura), Mª Pilar Espiño Espantoso (Dep. de Lingua e Literatura Galega) e Ángeles García Otero (Dep. de Matemáticas) acordan por unanimidade outorgar o 1º Premio Mª Vitoria Taboada de Poesía aos poemas de asinados co pseudónimo de  "Moraima" que corresponde a Eva González Blanco: "Pola súa apaixonada descrición da dor pola perda amorosa a través dunha linguaxe contida e orixinal, representación en si mesma dos seus últimos versos: Só a poesía é verdadeira / se as palabras reflicten a complexidade / da alma humana”.

Así mesmo, o xurado acorda conceder un accésit aos poemas presentados  baixo o lema "O coello de Alicia que me guía" da autoría de Mariña Castro Fontao: "Polo exquisito control do surrealismo a través dunha linguaxe precisa expresada en versos curtos e cortantes que simbolizan unha visión amarga e descarnada da existencia."

 

Granate

O coello de Alicia que me guía

Pintando as rosas de vermello

Cae pola toco

Florece, murcha

Adormece, resucita

Anxos escuros

que lle brindan murmurios

Ás negras, intencións claras.

Escóndete

Poden ver todas as túas inseguridades, almiña podre.

Non creo todo o que vexo,

non digo todo o que penso

calo todas as verdades.

Intenta camuflarte.

Sendo escoura,

estas maxestades caídas coñecen a túa historia.

Reverénciate cara á morte.

Halos, pureza.

Veleno nas veas.

Non é suicidio

se por dentro estás xa completamente baleiro.

Coma o rumor dun río.

Coma a seca que chega despois.

Corre o sangue.

Anda o sangue.

Para o sangue.

Para a vida.

Rubí

Ollos de cristal

Luz de vendaval

Bágoas de chumbo

Pesan nas meixelas

Esa boneca de trapo que ninguén quere

Espertou do seu sono e comezou o pesadelo

A triste ilusión dun cadáver que respira

Chamando por un corazón sen negróns

xace nun ataúde

sen velas

sen flores

sen choros

sen cores.

Sendo unha pantasma cargando un abrigo de carne e óso.

Unha alma rota por todos eles.

Por todas vós.

Ata a corda, afía a coitela, dispara a arma...

Voan paxaros engaiolados.

Escarlata

Afogada no seu propio mar

zoada na súa propia marea.

Arde coma Roma

fría coma un caramelo.

Un león que non recoñece o seu reflexo no lago.

Non pode soportar

as pedras que tiran a dar.

Os monstros inquilinos nela.

Miña xoia, mente insalubre.

Voan balas, dan no branco

No negro da promesa esquecida.

No vermello do sangue verquido.

A maquillaxe dun sorriso perdido,

encontráronme  queimado en cinzas,

coma un ritual

un musical

unha pantomima

Unha obra que xamais se estreará

Non se oen aplausos.

Só as campás.