martes, 26 de novembro de 2013

O Prestige

Isidro Gil Pallares reflexiona sobre a sentenza destes días no caso do "Prestige":


Segundo os nosos representantes políticos, o que de primeiras eran "unos hilitos como de plastilina" e un "está todo controlado". Rematou en:
 Unha estela negra, logo de ser remolcado mar a dentro onde se partiu en dúas metades, arroxando ao mar 63 mil toneladas de cru. Tinguindo 1600 km de costa, dende Portugal ata as costas francesas, quedando a maior parte na costa galega. Milleiros de persoas saíron as rúas a protestar logo desta catástrofe irreparable (afectando á biodiversidade e aos ecosistemas mariños en magnitudes catastróficas, que aínda a día de hoxe quedan neles síntomas do acontecido), pedindo responsabilidades.
 Isto afectou a mais de 30 mil pescadores, que se puxeron a recoller ata coas mans o denominado chapapote.Tamén se concienciou gran parte da sociedade e así os pescadores contaron coa axuda de mais de 65 mil voluntarios, para salvaren as nosas costas. Recolléronse mais de 90 mil toneladas de residuos. Os pescadores tardaron 8 meses en volveren a faenar.
 E para colmo hai uns días, quedaron todos os presuntos responsables libres de cargos con respecto á catástrofe (excepto o capitán, que debeu ser un dos menos responsables; foi sancionado ridiculamente por desobediencia a un dos principais responsables da catástrofe).
 Polo tanto non foi raro oír en Galicia, frases coma estas:
 -"Aquilo era limpar, volver a limpar,..."
-"O de sempre, aquí os políticos lavan as mans, ninguén paga nada e quen paga é o traballador." -"Este xuízo paréceme unha bobada, unha parvada, un paripé."
-"Inda que para o xuíz non haxa culpables, para nos, os mariñeiros, si os hai.
Os culpables son os de terra que organizaron o afundimento do barco, sobre todo os políticos."
 Xa que eu como galego e como supoño que a gran maioría dos que sentimos pola nosa terra, nos pareceu unha autentica falta de respecto este xuízo, despois do moito que se loitou e se perdeu. Simplemente foi unha burla, unha ofensa, ríronse de nos.

luns, 25 de novembro de 2013

Sobre a violencia de xénero

Paula Gamallo:

Hai soamente cinco anos da entrada en vigor da Lei contra a Violencia de xénero. Realmente, unha lei de defensa dos dereitos fundamentais da muller xa tería que ter lugar anteriormente no contexto dunha sociedade profundamente machista e arcaica. Segundo se sinala no texto, o número de vítimas de violencia de xénero aumenta, a pesar de que o goberno afirma que este feito sexa real e acredita a falta de axudas e recursos para mellorar a situación.
Como dicía anteriormente, o feito de ter unha protección para a integridade física e psicolóxica das mulleres debería estar establecido ao longo da historia como un principio fundamental; dado que existe a igualdade dos cidadáns e cidadás ante a leti é impensable o feito de que as mulleres teñan que ser defendidas, a violencia de xénero non debería existir nesta sociedade e, de ser así, debería ser erradicada hai xa moito tempo. Realmente o Goberno non se está volcando nas medidas axeitadas para abolir esta situación; cada vez son máis os casos que se manifestan e as axudas son moi precarias tendo en conta a seriedade do asunto.
Evidentemente, o goberno móvese polo feito de limar e depurar a súa imaxe e afirma estar actuando de maneira axeitada pero tanto as estatísticas como os medios de comunicación establecen unha posición contraria a este alegato. É preciso que as grandes institucións se volquen máis no trato destas vítimas que a miúdo non logran sobrevivir ou rematan nun estado verdadeiramente lamentable.

domingo, 24 de novembro de 2013

Descrición (III)

Mª Eugenia Gil Pallares:

Un amiguiño de madeira

Ao entrar na miña habitación, todas as olladas van a el. Será pola ausencia de vida? Pola paz que transmite? Non sei, pero o caso é que un pequeno bonsai que habitaba no meu cuarto chama a atención de todas as visitas. Está pousado nunha macetiña dunha cor azulada con pintas negras. Como mencionei antes, esta árbore actualmente carece de vida dentro dela, pero a humidade produce que minúsculos mofos crezas ao seu arredor. As súas raíces sobresaen algo da terra, o cal lle dá un toque particular. O seu talo é pequeniño e curto, e un chisco enrevesado. Del saen oito póliñas que destacan entre as outras. Centos de follas, de cor marrón, sobresaen de pequenas ramificacións, xurdintes das oito ramiñas principais. 
A min, en particular, este bonsai prodúceme unha lixeira sensación de tranquilidade en momentos de verdadeiro estrés e nerviosismo.

sábado, 23 de novembro de 2013

Descrición (II)

David Cabaleiro Otero:

Morriña

Quen nunca se afastou da súa terra? Quen nunca atravesou medio océano deixando atrás os máis ledos recordos da súa nenez? Queiramos ou non, todos imos vivir algunha vez esta situación: pechar os ollos e deixar atrás unha vida.
Unha vez que a túa terra natal queda de lado, é coma se che faltase algo, coma se estiveses incompleto. Xa non podes contemplar dende a xanela os verdes pastos, os tímidos regatos, xa non se escoita o cantar dos paporroibos, o bruar dos ventos...
E baixo bágoas de nostalxia desexas volver atrás, xirar o reloxo en sentido contrario e regresar ao fogar, ese que te acolleu baixo os seus brazos dende o primeiro momento. Pero por algún motivo, unha cadea invisible sostente, impedindo que corras de volta. Miña patria querida, meus belos recordos, miña nai Galicia, pronto nos volveremos ver!!!

venres, 22 de novembro de 2013

Dillo a quen maltrata

Todos os anos participamos no Concurso de Cartas do Concello de Lalín "Dillo a quen maltrata". O meu alumno de 1º de Bacharelato Isidro Gil Pallares quedou finalista con esta carta ben orixinal:

Para o ratiño Pérez:
Ola, escríboche porque desta vez non quero as moediñas ou o agasallo de sempre. Desta vez quero que papá volva á casa, xa que non sei por que marchou. A ver, mellor cóntoche a historia enteira:
Eran  contra as nove da noite, eu estaba moi canso e papá non acababa de chegar do traballo. Polo tanto mamá ao ver como a cada pouco se me pechaban os ollos, levoume para a cama, deume  un biquiño de boas noites e arroupoume con moito agarimo para que estivese quentiño.
Pouco despois, uns gritos espertáronme. Acendín a luz do cuarto, puxen as zapatillas e fun para o comedor, a ver que pasaba. Chegara papá, pero espera, que lle acontecía? Estaba como coa cara vermella e non se mantiña de pé ben; e mamá? Por que estaba no chan chorando? Tiña o brazo cheo de mancaduras. Con que se fixera dano?
Púxenme a gritar: -Papá, mamá. Que sucedeu? Que sucedeu?
Ningún me respondeu. Papá reaccionou dispoñéndose a marchar, pero con moi mala sorte tropezou cunha cadeira, que me bateu a min na boca e me fixo caer este dente.
Déixocho, pero a cambio ten que volver papá, non sei onde vai, estou preocupado. Mamá dime que foi de viaxe de empresa, pero a min estráñame, aquilo non fora unha despedida normal, como as das outras viaxes.
P.D.: Non te esquezas de curarlle o brazo a mamá tamén, por favor, que o ten moi mancado.

De Lucas Canda Xil


xoves, 21 de novembro de 2013

Descrición

Mariña Castro:

"A soidade, esa dama gris ataviada cun velo difuso de recordos"

Esa señora que ironicamente nos acompaña cando estamos tumbados na cama pesando. En que pensamos? Nela, xustamente. Sendo conscientes de que está aí, de que estamos sós, veñen á nosa mente infinidade de pensamentos.
Complexos e debilidades agroman irremediablemente dun recuncho da nosa mente. Ese recuncho escuro e con algunha arañeira no que vive a soidade, botado bafo para quentar as súas frías e pálidas mans.
Realmente estamos sós sendo a soidade unha compañía?
Ela é a que te xulga máis duramente.
Ela é a que evoca as bágoas.
Ela rexorde no teu interior aínda que haxa mil persoas ao teu arredor.
Algúns témenlle a esta meniña, rolda polas cabezas da xente o medo a verse sós. Queridos! estades sós todo o tempo! Non compartides a vosa vida con ninguén, e abandonarédela nos únicos brazos du negro absoluto.
Laios errantes nas nosas cabezas cando nos visita esa nena soidade.
Hai que aprender a non temela, a tenderlle a man, a secarlle as bágoas, a recibila e saudala. Se a soidade vén, será porque necesita da nosa compaña.
E nós necesitámola a ela. Que sería de nós se estiveramos todo o tempo acompañados? Sentiríamos a crueza de non coñecernos a nós mesmos.
Soidade é así, etérea, doce e amarga, bailará agochada un vals sen compañeiro na escuridade dos nosos pensamentos.
Ata que un día o noso corazón pare e se quede completamente SOA.

mércores, 20 de novembro de 2013

Rematar un relato

Desta volta o alumnado tiña que rematar un texto que comezaba así:

A paz foi estremecida por un rebumbio de badaladas


Mariña Castro seguiuno deste xeito:

Escoitábaas fortes na súa cabeza. Tamén oía á súa nai chorar. Formouse a imaxe e avistou a igrexa da vila cun feixe de persoas. As bágoas asologaban os rostros das persoas de loito.
- Veña, estás sendo demasiado positiva. Cando morras cres que de verdade chorarán por ti? Cantas se alegrarán? Dime.
Imaxineime entón no chan sangrando polos cortes en brazos e pernas, morta, rodeada de xente con ollos secos e caras de decepción, case noxo.
- Ben, moito mellor, se cadra nin sequera se molestan en darche funeral, total, a quen lle importas? Ninguén te estrañará.
- Cala xa -bisbou a rapaza.
Cando se convertera niso? Nunha especie de monstro que vive na escuridade devorada polos complexos? Onde quedara a rapaza que ría por todo e estaba convencida de que cando medrara ía triunfar? Estaba esnaquizada polos demais, pola vida e por ela mesma. Un baleiro no estómago, a mente saturada de pensamentos suicidas e os ollos inchados. Era o que quedaba dela. Non lembraba o que era mirarse a un espello e quererse, non recordaba como se sentía a ledicia.
Colleu a fría e afiada coitela, era o único medio de rematar coa dor, de frealo todo. Estaba tan cansa de rasgar as veas, de extinguirse xa... Entón deuse conta do que facía, ela estaba sendo débil e non quería, sempre anhelou a vitoria contra a debilidade. Rompeu a chorar e soltou a coitela enfadada. Alzou a cabeza aínda chorando e pensou: "non me enganará ninguén, nin sequera a morte..."


David Cabaleiro escribe:

Rosalía e eu eu fomos correndo comprobar o que pasaba, pero coma todas as outras veces, non había ninguén.
Xa lavamos tempo, quizais demasiado, tentando resolver ese caso, pero non hai maneira. Cada vez que soan esas campás imos correndo a ver que está pasando, o único que atopamos son absurdas noites en branco. Ao mellor deberiamos rendernos...
E xusto iso iamos facer cando algo moi curioso ocorreu. Un tímido raio de sol que penetraba pola xanela impactou directamente na nota que sostiña Rosalía, deixando entreve unha mensaxe: "Se queredes descubrir quen son en realidade, acudide esta noite ao Cemiterio da Soidade".
E así o fixemos. Esperamos a que caera o telón da noite e encamiñámonos cara ao camposanto.
Non maxinaredes nunca quen estaba alí, e de feito, se queredes sabelo, teredes que ir vós mesmos ao cemiterio para acadar unha resposta.
Síntoo moito, pero como ben sabedes para un detective profesional coma min, o segredo do sumario é inamovible: os casos están clasificados.

Juan Ares remata así:

Ese son infernal que lles recordaba a todos os habitantes da vila aquel tráxico día. Aquel fatídico instante, aquel horrible momento. As badaladas seguían soando. A xente estremeceu, chorou, tentou esquecer. Pero todos sabían ben que ese recordo era indeleble, como un pesadelo que non che deixa durmir polas noites. Finalmente, cando as campás da igrexa deixaron de soar, todo volveu a ser máis tranquilo, volveu de novo a paz. Aínda que xa non existía diso, a chamada "paz". Pois aqueles nenos non se merecían nada do que lles pasara. Nada. E a Nada invadiuno todo.