Acrósticos

En 3º de ESO debían facer acrósticos cos seus propios nomes e dun par de amigo. Isto é de Mariña Castro:

Maxín de tea
Amor propio estragado
Rabuño coma un gato
Ilustión destruída pola realidade pouco
cariÑosa
Arde o xeo


Verdadeira de corazón
Esencia de carballo
Razón teimuda
Orixe dos ceos
Noite de estrelas
Inocencia interrompida
Cabriña tola
Amiga fiel



Corazón sabre
Esencia de lavanda
Luz nos seus ollos
Tan fermosa!
Intelixencia sublime
Amorodo doce

Dillo a quen maltrata (II)

Esta é a cara que a alumna

Rocío Fernández

escribiu:

4 de novembro de 2013

Querida ti,

      Sabes? Deséxoche o mellor, desexo que te deites cada noite cun sorriso enorme de orella a orella, que espertes todas as mañás con un mellor aínda e que como non, que a túa parella che regale outro que che alegre o día xenial que te espera aí fóra. Que el te trate coma a auténtica princesa que es, que te coide, que te apoie; que esté aí sempre que o precises e cando non tamén, sinxelamente, que esté. Espero que te faga sentir a muller máis especial do mundo e que che diga que así é. Que che recordé todos e cada un dos días que es a mellor e o mellor que ten, que es a súa vida e que sexas feliz con el. Que nunca che falte unha aperta, nin un bico; que saibas que te quere, que o demostre.

      Espero que xuntos poidades gozar das mellores experiencias que a vida vos pode ofrecer, que aproveitedes todas as oportunidades e que viaxedes, que coñezades miles e millóns de lugares incribles. Quédate cos bos momentos e que estes sexan incontables. Que sexan moitas cousas malas, que sexan demasiadas cousas boas; que si, que se amañen todos os problemas que poidan xurdir, que haxa todas as discusións que teña que haber pero que se queden só niso, discusións. Que el che ensine a crer nese “… e foron felices por sempre xamais” deses contos que tanto che gustaban de nena, que sexa o teu príncipe e que ti así o sintas.

    Ogallá algún día, non importa cando, me respondas a esta carta e me digas que conseguistes ser a familia que sempre soñaches, que te valora e te sintes apreciada. Que me digas tamén que non che importa envellecer o seu lado e que así o queres. Deséxoche toda a sorte do mundo, en serio.

    E non, non son ningunha tola nin ninguén que comeza a falar co primeiro que ve sen coñecelo de nada e de calquera cousa, non. Realmente non importa o meu nome, non importa quen son, e dáme exactamente igual quen sexas ti; se es alta ou baixa, loira, morena ou incluso se empregas tinte ou non, máis nova ou máis vella… Es a mellor, NUNCA o esquezas. Porque cos sorrisos estragados, coas noites mergulladas en bágoas ata non dar máis e quedar durmida, cos insultos, coas marcas, cos golpes, cos menosprezos, coa eterna batalla do día a día, co non ver máis alá do teu arredor que escuridade, co medo, cos berros, coa culpabilidade de todo o malo que acontece, co sentirse o peor e crer selo, co non ver o momento de desaparecer , coa impotencia…; con todo iso e con máis xa me quedei eu por ti. Xa sufrín por ti e por todas, considero que todo o que vivín, todo e o que non lle desexaría nin á máis mala das mulleres chegou, foi abondo.

     Pensa se queres que iso non pasa onde ti vives, pensa o que queiras ou nin tan sequera fagas nada ó respecto se así o ves, non serás a única persoa. Non me creas tampouco nada do que che dixen se non che apetece, ignora a realidade que te podes atopar á volta da esquina, no piso que tes debaixo, na casa do lado… Porque para min xa é tarde, demasiado tarde, agora xa só son un número máis; pero ti, ti aínda estás a tempo.

      E se algunha vez precisas da miña axuda non dubides en chamarme: 016.

                                                                        Asdo:

                                                                                   Vítima mortal da violencia de xénero en España

                                                                                            Vol. 2009/2013   nº 321.

O Prestige

Isidro Gil Pallares reflexiona sobre a sentenza destes días no caso do "Prestige":


Segundo os nosos representantes políticos, o que de primeiras eran "unos hilitos como de plastilina" e un "está todo controlado". Rematou en:
 Unha estela negra, logo de ser remolcado mar a dentro onde se partiu en dúas metades, arroxando ao mar 63 mil toneladas de cru. Tinguindo 1600 km de costa, dende Portugal ata as costas francesas, quedando a maior parte na costa galega. Milleiros de persoas saíron as rúas a protestar logo desta catástrofe irreparable (afectando á biodiversidade e aos ecosistemas mariños en magnitudes catastróficas, que aínda a día de hoxe quedan neles síntomas do acontecido), pedindo responsabilidades.
 Isto afectou a mais de 30 mil pescadores, que se puxeron a recoller ata coas mans o denominado chapapote.Tamén se concienciou gran parte da sociedade e así os pescadores contaron coa axuda de mais de 65 mil voluntarios, para salvaren as nosas costas. Recolléronse mais de 90 mil toneladas de residuos. Os pescadores tardaron 8 meses en volveren a faenar.
 E para colmo hai uns días, quedaron todos os presuntos responsables libres de cargos con respecto á catástrofe (excepto o capitán, que debeu ser un dos menos responsables; foi sancionado ridiculamente por desobediencia a un dos principais responsables da catástrofe).
 Polo tanto non foi raro oír en Galicia, frases coma estas:
 -"Aquilo era limpar, volver a limpar,..."
-"O de sempre, aquí os políticos lavan as mans, ninguén paga nada e quen paga é o traballador." -"Este xuízo paréceme unha bobada, unha parvada, un paripé."
-"Inda que para o xuíz non haxa culpables, para nos, os mariñeiros, si os hai.
Os culpables son os de terra que organizaron o afundimento do barco, sobre todo os políticos."
 Xa que eu como galego e como supoño que a gran maioría dos que sentimos pola nosa terra, nos pareceu unha autentica falta de respecto este xuízo, despois do moito que se loitou e se perdeu. Simplemente foi unha burla, unha ofensa, ríronse de nos.

Sobre a violencia de xénero

Paula Gamallo:

Hai soamente cinco anos da entrada en vigor da Lei contra a Violencia de xénero. Realmente, unha lei de defensa dos dereitos fundamentais da muller xa tería que ter lugar anteriormente no contexto dunha sociedade profundamente machista e arcaica. Segundo se sinala no texto, o número de vítimas de violencia de xénero aumenta, a pesar de que o goberno afirma que este feito sexa real e acredita a falta de axudas e recursos para mellorar a situación.

Como dicía anteriormente, o feito de ter unha protección para a integridade física e psicolóxica das mulleres debería estar establecido ao longo da historia como un principio fundamental; dado que existe a igualdade dos cidadáns e cidadás ante a leti é impensable o feito de que as mulleres teñan que ser defendidas, a violencia de xénero non debería existir nesta sociedade e, de ser así, debería ser erradicada hai xa moito tempo. Realmente o Goberno non se está volcando nas medidas axeitadas para abolir esta situación; cada vez son máis os casos que se manifestan e as axudas son moi precarias tendo en conta a seriedade do asunto.

Evidentemente, o goberno móvese polo feito de limar e depurar a súa imaxe e afirma estar actuando de maneira axeitada pero tanto as estatísticas como os medios de comunicación establecen unha posición contraria a este alegato. É preciso que as grandes institucións se volquen máis no trato destas vítimas que a miúdo non logran sobrevivir ou rematan nun estado verdadeiramente lamentable.

Descrición (III)

Mª Eugenia Gil Pallares:

Un amiguiño de madeira

Ao entrar na miña habitación, todas as olladas van a el. Será pola ausencia de vida? Pola paz que transmite? Non sei, pero o caso é que un pequeno bonsai que habitaba no meu cuarto chama a atención de todas as visitas. Está pousado nunha macetiña dunha cor azulada con pintas negras. Como mencionei antes, esta árbore actualmente carece de vida dentro dela, pero a humidade produce que minúsculos mofos crezas ao seu arredor. As súas raíces sobresaen algo da terra, o cal lle dá un toque particular. O seu talo é pequeniño e curto, e un chisco enrevesado. Del saen oito póliñas que destacan entre as outras. Centos de follas, de cor marrón, sobresaen de pequenas ramificacións, xurdintes das oito ramiñas principais. 

A min, en particular, este bonsai prodúceme unha lixeira sensación de tranquilidade en momentos de verdadeiro estrés e nerviosismo.

Descrición (II)

David Cabaleiro Otero:

Morriña

Quen nunca se afastou da súa terra? Quen nunca atravesou medio océano deixando atrás os máis ledos recordos da súa nenez? Queiramos ou non, todos imos vivir algunha vez esta situación: pechar os ollos e deixar atrás unha vida.
Unha vez que a túa terra natal queda de lado, é coma se che faltase algo, coma se estiveses incompleto. Xa non podes contemplar dende a xanela os verdes pastos, os tímidos regatos, xa non se escoita o cantar dos paporroibos, o bruar dos ventos...
E baixo bágoas de nostalxia desexas volver atrás, xirar o reloxo en sentido contrario e regresar ao fogar, ese que te acolleu baixo os seus brazos dende o primeiro momento. Pero por algún motivo, unha cadea invisible sostente, impedindo que corras de volta. Miña patria querida, meus belos recordos, miña nai Galicia, pronto nos volveremos ver!!!

Dillo a quen maltrata

Todos os anos participamos no Concurso de Cartas do Concello de Lalín "Dillo a quen maltrata". O meu alumno de 1º de Bacharelato Isidro Gil Pallares quedou finalista con esta carta ben orixinal:

Para o ratiño Pérez:

Ola, escríboche porque desta vez non quero as moediñas ou o agasallo de sempre. Desta vez quero que papá volva á casa, xa que non sei por que marchou. A ver, mellor cóntoche a historia enteira:

Eran  contra as nove da noite, eu estaba moi canso e papá non acababa de chegar do traballo. Polo tanto mamá ao ver como a cada pouco se me pechaban os ollos, levoume para a cama, deume  un biquiño de boas noites e arroupoume con moito agarimo para que estivese quentiño.

Pouco despois, uns gritos espertáronme. Acendín a luz do cuarto, puxen as zapatillas e fun para o comedor, a ver que pasaba. Chegara papá, pero espera, que lle acontecía? Estaba como coa cara vermella e non se mantiña de pé ben; e mamá? Por que estaba no chan chorando? Tiña o brazo cheo de mancaduras. Con que se fixera dano?

Púxenme a gritar: -Papá, mamá. Que sucedeu? Que sucedeu?

Ningún me respondeu. Papá reaccionou dispoñéndose a marchar, pero con moi mala sorte tropezou cunha cadeira, que me bateu a min na boca e me fixo caer este dente.

Déixocho, pero a cambio ten que volver papá, non sei onde vai, estou preocupado. Mamá dime que foi de viaxe de empresa, pero a min estráñame, aquilo non fora unha despedida normal, como as das outras viaxes.

P.D.: Non te esquezas de curarlle o brazo a mamá tamén, por favor, que o ten moi mancado.

De Lucas Canda Xil

Descrición

Mariña Castro:

"A soidade, esa dama gris ataviada cun velo difuso de recordos"

Esa señora que ironicamente nos acompaña cando estamos tumbados na cama pesando. En que pensamos? Nela, xustamente. Sendo conscientes de que está aí, de que estamos sós, veñen á nosa mente infinidade de pensamentos.
Complexos e debilidades agroman irremediablemente dun recuncho da nosa mente. Ese recuncho escuro e con algunha arañeira no que vive a soidade, botado bafo para quentar as súas frías e pálidas mans.
Realmente estamos sós sendo a soidade unha compañía?
Ela é a que te xulga máis duramente.
Ela é a que evoca as bágoas.
Ela rexorde no teu interior aínda que haxa mil persoas ao teu arredor.
Algúns témenlle a esta meniña, rolda polas cabezas da xente o medo a verse sós. Queridos! estades sós todo o tempo! Non compartides a vosa vida con ninguén, e abandonarédela nos únicos brazos du negro absoluto.
Laios errantes nas nosas cabezas cando nos visita esa nena soidade.
Hai que aprender a non temela, a tenderlle a man, a secarlle as bágoas, a recibila e saudala. Se a soidade vén, será porque necesita da nosa compaña.
E nós necesitámola a ela. Que sería de nós se estiveramos todo o tempo acompañados? Sentiríamos a crueza de non coñecernos a nós mesmos.
Soidade é así, etérea, doce e amarga, bailará agochada un vals sen compañeiro na escuridade dos nosos pensamentos.
Ata que un día o noso corazón pare e se quede completamente SOA.

Rematar un relato

Desta volta o alumnado tiña que rematar un texto que comezaba así:

A paz foi estremecida por un rebumbio de badaladas

Mariña Castro seguiuno deste xeito:

Escoitábaas fortes na súa cabeza. Tamén oía á súa nai chorar. Formouse a imaxe e avistou a igrexa da vila cun feixe de persoas. As bágoas asologaban os rostros das persoas de loito.

- Veña, estás sendo demasiado positiva. Cando morras cres que de verdade chorarán por ti? Cantas se alegrarán? Dime.

Imaxineime entón no chan sangrando polos cortes en brazos e pernas, morta, rodeada de xente con ollos secos e caras de decepción, case noxo.

- Ben, moito mellor, se cadra nin sequera se molestan en darche funeral, total, a quen lle importas? Ninguén te estrañará.

- Cala xa -bisbou a rapaza.

Cando se convertera niso? Nunha especie de monstro que vive na escuridade devorada polos complexos? Onde quedara a rapaza que ría por todo e estaba convencida de que cando medrara ía triunfar? Estaba esnaquizada polos demais, pola vida e por ela mesma. Un baleiro no estómago, a mente saturada de pensamentos suicidas e os ollos inchados. Era o que quedaba dela. Non lembraba o que era mirarse a un espello e quererse, non recordaba como se sentía a ledicia.

Colleu a fría e afiada coitela, era o único medio de rematar coa dor, de frealo todo. Estaba tan cansa de rasgar as veas, de extinguirse xa... Entón deuse conta do que facía, ela estaba sendo débil e non quería, sempre anhelou a vitoria contra a debilidade. Rompeu a chorar e soltou a coitela enfadada. Alzou a cabeza aínda chorando e pensou: "non me enganará ninguén, nin sequera a morte..."

David Cabaleiro escribe:

Rosalía e eu eu fomos correndo comprobar o que pasaba, pero coma todas as outras veces, non había ninguén.

Xa lavamos tempo, quizais demasiado, tentando resolver ese caso, pero non hai maneira. Cada vez que soan esas campás imos correndo a ver que está pasando, o único que atopamos son absurdas noites en branco. Ao mellor deberiamos rendernos...

E xusto iso iamos facer cando algo moi curioso ocorreu. Un tímido raio de sol que penetraba pola xanela impactou directamente na nota que sostiña Rosalía, deixando entreve unha mensaxe: "Se queredes descubrir quen son en realidade, acudide esta noite ao Cemiterio da Soidade".

E así o fixemos. Esperamos a que caera o telón da noite e encamiñámonos cara ao camposanto.

Non maxinaredes nunca quen estaba alí, e de feito, se queredes sabelo, teredes que ir vós mesmos ao cemiterio para acadar unha resposta.

Síntoo moito, pero como ben sabedes para un detective profesional coma min, o segredo do sumario é inamovible: os casos están clasificados.

Juan Ares remata así:

Ese son infernal que lles recordaba a todos os habitantes da vila aquel tráxico día. Aquel fatídico instante, aquel horrible momento. As badaladas seguían soando. A xente estremeceu, chorou, tentou esquecer. Pero todos sabían ben que ese recordo era indeleble, como un pesadelo que non che deixa durmir polas noites. Finalmente, cando as campás da igrexa deixaron de soar, todo volveu a ser máis tranquilo, volveu de novo a paz. Aínda que xa non existía diso, a chamada "paz". Pois aqueles nenos non se merecían nada do que lles pasara. Nada. E a Nada invadiuno todo.

A historia de Marfil

O alumnado de 4º de ESO tiña que confeccionar un relato curto escollendo dúas ilustracións do libro. Escollemos o relato de Ana Colmeiro Corral:

Os antigos contan grandes historias sobre o pobo. Algunhas son sacadas da súa propia imaxinación, pero as máis delas son feitas da realidade. A historia máis coñecida é a do Neno da Lúa.

Contouma a min o meu avó no seu momento. Temo que se perda xa que os anos dos Antigos están a se esgotar e por iso a redacto, tal e coma meu avó ma contou:

“Froito do amor entre Eleanor e Cenis, veu á vida un fermoso neno. Un neno coa pel branca, moi branca, case tanto como a neve, e con meixelas vermellas, moi vermellas, case tanto como o sangue. De cabelo escuro, como o da nai, e ollos claros, como os do pai. Ese neno levou o nome de Marfil.

Quixo a mala sorte que Eleanor morrese durante o parto e Cenis tivo que coidar o meniño só. El contáballe historias sobre Eleanor. Dicíalle a Marfil que a Lúa era en verdade o ollo da súa nai. Cando estaba chea, súa nai estaba vixiándoo; cando estaba crecente ou minguante, súa nai estaba rindo; e cando non había lúa, súa nai durmía.

A pesares de que nunca a coñecese, Marfil sentían un profundo agarimo por ela. Algo que ninguén sabía explicar. O neno falaba coa lúa pero ela nunca lle contestaba, só ría, vixiaba e durmía. Marfil choraba. Pedíalle ao seu pai que fosen ver a Eleanor, pero este dicíalle que nunca debía tentalo ou se non quedaría atrapado no ceo. E Marfil choraba aínda máis.

Os nenos da aldea ríanse del porque cría as historias de Cenis e porque falaba coa lúa. Pero el non lles facía caso. Marfil recollía flores vermellas para a súa lúa.

Un día, o neno decidiu ir á casa da meiga Estrela e pediulle que fixese algo por el. O que ela quixese. Estrela, sabedora da súa situación, deulle catro sementes alongadas e esbrancuxadas. Díxolle que as colocara no chan da súa casa, que durmira unha noite, e que ao día seguinte ás catro da tarde, se sentase no sofá e se agarrase ben. Tamén lle dixo que se acordase dela, pasase o que pasase.

Marfil así o fixo. Faltaban dous minutos para as catro cando sentou no sofá, agarrándose e agardando. Dous minutos despois, a casa comezou a tremer e a elevarse lentamente do chan. Ía gañando altura, pouco a pouco, sen présa.

Todos saíron ó camiño para velo, incluído Cenis, que fora á escola na que daba clase. Os vellos sinalabas. Os nenos que antes se riran de Marfil, berraban e corrían, xa que querían montar na casiña voadora.

O neno, no sofá, agardou e agardou, e ao final, a casa parou de se elevar. Mirou pola ventá e veu que estaba na lúa. Saíu fora e camiñou sobre ela, moito tempo, ata que cansou. Despois chorou de alegría e todas as bágoas que lle caeron transformáronse en pingas brillantes esparexidas por todo o universo. Marfil chamoulles Estrelas.

Así o neno viviu durante toda a eternidade feliz, xunto á súa nai. Agora os dous falaban e o neno ría. O neno de pel branca como a lúa e de meixelas vermellas como as flores. O neno de cabelo escuro, como o da nai e ollos claros, como os do pai. O neno chamado Marfil.

O Ambicioso

Dende o Concello convidáronnos a participar no seu concurso de Microcurtas sobre unha tradición, para o Día das Letras Galegas.

Ana Colmeiro resultou a gañadora:

Zeus estaba no seu trono cando un servo lle trouxo un agasallo dos labregos da Terra. Era unha bandexa chea dunhas galletas con buracos no medio. Rosquillas. O deus dixo que en todo o Olimpo non había un postre como aquel e pediulles aos labregos que lle desen a receita. Estes negáronse e Zeus enfadouse.

Pediulle a Afrodita que nomorase a un labrego e lle roubase a receita. Pero o labrego non lla dixo a Afrodita e Zeus irou aínda máis.

Así é que cando se celebra a festa da Rosquilla, Zeus visita Galicia e rouba cinco bandexas dela.

Quen son, quen fun?

1º premio da zona de Santiago da quinta edición do Concurso Coca Cola Novos Talentos de Relato Curto. Realizado por David Cabaleiro Otero de 2º de ESO - B

Quen son, quen fun? by As Ferreiras Silleda

Sobran as palabras

Texto que recibiu o sengundo premio no Concurso Coca Cola Novos Talentos de Relato Curto. Realizado pola alumna Mariña Castro Fontao de 2º de ESO - B

Sobran_as_palabras by As Ferreiras Silleda