venres, 23 de novembro de 2012
mércores, 21 de novembro de 2012
Sobre a Violencia contra a muller (IV)
Martina Domínguez escribe
Capítulo 16- "O punto e final"
Estaba xa
farta, non podía máis. Fisicamente estaba horrible. Tiña o corpo cheo de
negróns, cortes, cicatrices, ademais dunha cara con ollos inchados de tanto
chorar e o nariz roto. Mentalmente estaba destrozada, a piques de chegar a un
punto de loucura do que sabía que non volvería. Levaba xa tres anos aguantando
a aquel torturador e cría que non podía seguir así. Era hora de tomar o meu
propio camiño, pero, sabía que sería difícil desfacerme del, máis ben
imposible, só había unha saída, a morte. E eu non era a que debía quedar sen o
privilexio da vida, ao fin e ao cabo, eu era a que soportara paliza tras
paliza, tortura tras tortura, día tras día. E porén el, que? El non fixera nada
bo, só me amolara tres anos da miña fermosa vida, el si era quen debía
morrer.
Ese
día, eu comecei unha nova vida xa que foi o día no que cheguei á conclusión de
que eu valía a pena. Malia ter unha persoa ao lado dicíndome a cada rato o
penosa que era, o pouco que servía e que ninguén me quería, eu erguinme e comecei
a cavilar o plan que debía levar a cabo para sacalo da miña vida.
Desgraciadamente, a morte estaba nel. E así foi, señor policía, como realmente
morreu Marcos Santos Gómez hai seis anos.
Esa mañá
sentíame distinta, cunha sensación que levaba anos sen manifestarse en min,
tiña ganas de vivir. Levanteime, fixen o almorzo e espertei a Marcos. El
berroume por ser tan brusca e por facer un zume demasiado agre. Eu calei pero
empecei a sentir como brotaban en min as ganas de coller un coitelo e
cravarllo. Respirei, profundo e decidín que aínda non era a hora.
Durante toda
a mañá, mentres el traballaba, pensei no crime perfecto e din con el, ou iso
cría.
Ás tres e media
entrou pola cociña o monstro da miña vida, anoxado porque segundo el no
traballo non recibía o trato que merecía e alí estaba eu, a súa muller, a
persoa á que desfacer en golpes para desfogarse. Esa vez non me doeu, sabía que
sería a última vez que me tocaría e fun forte. Comemos calados, ese día eu
tamén comín, creo que foi a primeira vez que sentín apetito despois dunhas
labazadas. Pero só porque eu sabía o que acontecería despois.
Si, os
tranquilizantes estaban na sopa que Marcos tomou e na auga que Marcos bebeu.
Cando espertou alí estaba eu, ríndome e disfrutando a miña vinganza. E alí
estaba el, de crequenas nunha silla, coas mans atadas ao igual que os pés, a
boca amordazada e cunha soga ó seu espido pescozo.
Respirei,
cheiraba o seu medo, vía o pánico nos seus ollos, escoitábao tremer. Sentíame
en paz.
Pensei que
na súa mente non encontraba o motivo polo cal estaba nesa situación, así que
expliqueillo.
Recordo que
eran as catro e estiven falando ata que dei por terminado o descurso ás sete e
dez.
Unha vez que
calei el miroume con terror, e, aínda que non creo que estíbese arrepentido,
comprendeu o porqué da súa morte cada vez máis próxima.
Eu deime por
satisfeita e saquei a silla de debaixo dos seus pés. El morreu poucos segundos
despois.
Entón
púxenme un pouco nerviosa, pero, inspirei aire, desatei os seus pés e mans,
quiteille a mordaza da boca e recei porque a policía me crera. E así foi, eles
só viron un suicidio dun señor que lle pegaba á muller, non tiña fillos, estaba
descontento co seu traballo e tiña unha enfermidade de adición ao alcohol. Eu
contei tamén unha versión que contiña todos eses aspectos de descontento coa
vida que “supostamente” tiña Marcos; que, ben, ao final era todo certo.
E así foi
como morreu, mellor dito o asasinei. Todo o mundo que se entere da noticia
agora pode pensar o que queira, pero eu non estou tola e só me cobrei o dano
que me fixera. E esta, axente, é a miña confesión.
martes, 13 de novembro de 2012
martes, 6 de novembro de 2012
Sobre a Violencia contra a muller (III)
Ana Colmeiro Corral, alumna de 3º ESO - A escribe:
Consello a Lola
Acórdome
perfectamente dos días nos que descutían meu pai Xurxo e miña nai Lola. Miña
nai era un anxo. Se por ela fose non discutirían. Pero meu pai...era o meu pai.
Eu non lle quería nada. Mallaba en nós decotío, día si día tamén. Viviamos na casa vella, dos avós, e tiña unha taberna
ó lado. A taberna, principal tema de discusión. Meu pai volvía bébedo todos os
días á casa, e miña nai, como era un anxo, esperábao esperta. Despois eu poñía
o oído na porta, aínda que non facía falta, oíanse os berros dende a aldea
veciña, e escoitaba como o meu pai lle chamaba a miña nai de todo. Logo, oíase
o cinturón saír do pantalón e eu corría á cociña e poñíame diante da mamá para
que non batese nela. Pero o cinturón do papá batía en todo. Mallábanos ata
quedar sen folgos, e a miña nai, como era un anxo, levábao ás costas á cama.
Pobre mamá. Ía sangrando todo o camiño pero ela aguantaba. Cando xa se oían os
ronquidos do papá na cociña, aparecía mamá, para aguantar os choromiqueos que
eu facía. Se o papá espertaba con eles, volvería. E así, día tras día, noite
tras noite. Pero un día bateu tanto en mamá, que a coitada quedou mortiña no
sitio. A miña mamá, tan boa como era nunca lle dixera a ninguén que o papá
mallaba nela. Aguantou e aguantou ata que non puido máis porque miña era unha
anxo.
No
enterro chorei máis ca en todas as veces que o papá mallara en nós. Despois eu
fun vivir coa tía Luísa e co tío Xulián. Nesa casa ninguén lle pegaba a
ninguén.
Estudei
administrativo e agora traballo nunha empresa. Ós trinta anos casei coa miña
muller, Margarida, e tivemos unha filla. Por suposto eu non lle pego a
Margarida. Aínda que ás veces chámolle parva e insúltoa, pero iso non é
maltrato. Outras veces dígolle que a comida sabe mal e que non sabe nin
cociñar, pero iso non é maltrato. Ademais dígolle que non a quero e que casei
con ela por pena, pero iso non é maltrato. E tamén lle digo que non vale para
nada. É maltrato? Non.
Agora,
dicíndoche isto, benquerida filla miña, vouche dar un consello: non sexas
parva, e se ves que o teu marido é coma o meu pai Xurxo, anteponte a él. Eu
souben non ser coma el, ou alomenos iso me di Margarida: “Menos mal que atopei
un home tan bo coma ti, porque co parva que son necesito que alguén me poña as
cousas no seu sitio”. Velaí foi o meu consello.
Ante todo, pero ante todo, sé un anxo Loliña.
luns, 5 de novembro de 2012
Revisitar os clásicos (V)
Patricia Lázara Framiñán escribe "Bruxa do Oeste":
Estaba o outro día a falar polo móbil coa miña irmá a
Bruxa do Este, por se non o sabedes, son a Bruxa do Oeste do país de Oz.
Pois como vos dicía, estaba a falar con ela, sobre o home
que coñecera no ximnasio cando Bum!,
sentín un ruído estremecedor e a liña cortouse, eu chamaba por ela, pero non
respondía. Chameina varias veces, pero nada. Despois de moito insistir,
acordeime que nalgún lugar do faiado tiña gardada unha bóla máxica de cristal
que me permitía ver o que pasaba no país de Oz. Logo de moito buscar, atopeina,
senteime no sofá e enchufeina á televisión. Comecei a pasar de canle ata que
atopei unha na que saía miña irmá, parecía morta, retrocedín uns minutos e
puiden velo todo. A miña irmá fora aplastada por unha casa! Prometín
vingar a súa morte.
Avanzando o vídeo puiden ver como saía unha rapaza da
casa. Subín o volume, e observei como chegaba a miña outra irmá, Locasta, a
Bruxa do Norte, e a chamaba Dorita. Miña irmá, como “boa” bruxa que é,
sinaloulle o camiño que tiña que seguir para chegar ata o Mago de Oz, que en
realidade é un pallaso, pero en fin.
Seguín a ver como Dorita camiñaba mentres eu cavilaba
nun plan para destruíla. Vin como se atopaba cun espantallo, un home de estaño
e un león que a acompañaban. Decidín enviar uns cantos Monos Voadores para
secuestrala, mentres eu me preparaba un bocadillo. Ós dez minutos de envialos xa estaban de volta
pero sen Dorita, tiñan un medo terrible, creo que colleron un trauma, eu non
sabía por que. Seguín a maquinar algo, mentres observaba a Dorita e os seus
amigos. Ó cabo dun pouco chegaron onda o suposto Mago de Oz, e el, de parvo,
mandoulle que me mataran, eu ríame a mais non poder. Cando chegaron á porta da
miña casa, petaron e eu fun abrirlle intentando conter a risa. Decidiron darme
unha ducha, botándome caldeiros de auga, non sei que pretendían, pero matarme
con auga… Eu, compracinos e desaparecín, fun vivir a Arkansas, lugar do que
proviña Dorita. Ela conseguiu volver , non sei como, pero conseguiuno.
E eu sigo aquí facendo plans para destruíla, despois
de varios fracasos.
Revisitar os clásicos (IV)
Francisco Miguel Casas Picos considera que o malo non é o lobo:
Eu, o malo?
Hai
uns aniños, nun día de verán de calor abafante, estaba eu famento deitado nas
entrañas do bosque .Nun desesperado acto por comer e acadar a miña
supervivencia, dunha forma sixilosa e silandeira dirixinme a unha rapariga moi
fermosa vestida de vermello. Esta levaba unha cestiña na man esquerda, e eu
pregunteille a onde ía. Non sei moi ben por que, a neniña asustouse e fuxiu. A min chegoume un cheirume desa
cesta, cheiraba ben, a torta de maza.
Despois, perseguina polo medio do bosque e cando por fin a alcancei de novo, díxome
que a torta era para a súa avoa que non se atopaba ben. Entón eu deixeille un
pouco de espazo pero seguina observando de lonxe. Cando vin que chegaba á casa
da avoa e esta lle abría a porta e non a recibía con especial agarimo,
decateime grazas ao meu instinto de depredador feroz de que algo non ía ben,
entón decidín seguir asexando, para iso busquei unha forma de entrar na casa. Divisei
unha ventá entreaberta no primeiro piso, subín ao tellado do forno e observei
uns malos tratos por parte da avoa, nese momento irrompín na casa e salvei a
rapariga.
Instantaneamente, a malvada avoa deulle a orde de arremeter
contra min a un par de cazadores que
pasaban por alí. Marchei co cu quente pero sentíndome un heroe.
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)