domingo, 9 de decembro de 2012

Neotrobadoras

De paso que estudamos a Literatura Medieval, convertémonos en poetas:

Ana Colmeiro Corral:



Ai naiciña, deixádeme ir velo
que se non morro co sentimento.
                Quero o meu amigo.
 
Ai naiciña, deixádeme ir telo
nos meus brazos coma un neno.
                Quero o meu amigo.
 
Que se non morro co sentimento
e nunca máis esperto.
               Quero o meu amigo.
  
Nos meus brazos coma un neno
coma antes de ti sabelo.
                  Quero o meu amigo.



Cervos do monte verde
buscade o meu clemente.
               Ai, o amigo.
 
Cervos do monte escuro
buscade o meu conxuro.
               Ai, o amigo.

Buscade o meu clemente
e decídelle suavemente.
                Ai, o amigo.
 
Buscade o meu conxuro
e traédemo aquí a Lugo.
                 Ai, o amigo.



Andrea Fernández Ramos:



Estaba eu na beira do río,
pensando onde estaría o meu amigo,
que me dixo que ía pescar
que me dixo que pescar ía.

Estaba eu na beira do río,
pensando que faría o meu amado,
que me dixo que ía pescar
que me dixo que pescar ía.

Non sei onde o meu amigo foi pescar,
non sei qué meu amado pescar foi.
 


Sonia Framiñán González:



Meu amigo, meu amigo,

anda, vente que imos falar,
hai moito que non te vexo,
quen che me dera poderte mirar !

Meu amigo, meu amigo, 
anda, vente a conversar, 
sentarémonos xuntiños
na praia á beira do mar,
quen che me dera poderte mirar !

Meu amigo, meu amigo,
anda, que te quero escoitar,
ondas que nos separan
que xa nos volvan a xuntar,
quen che me dera poderte mirar !

Meu amigo, meu amigo
anda, que che vou preguntar,
se aló por onde andas
sentes paxaros rechouchear,
quen che me dera poderte mirar !

Meu amigo, meu amigo,
anda, que me vas contar,
se este ano na fraga
por fin nos podemos xuntar,
quen che me dera poderte mirar !
 

domingo, 2 de decembro de 2012

2º de ESO e a poesía



Este mércores 28 de novembro tivemos a deliciosa visita de Ledicia Costas, quen nos falou do seu libro Unha estrela no vento (que non "no ventorro") e de Montse Pena, qu
en nos impartiu un obradoiro de poesía. Grazas a ela descubrimos o talento literario-poética dunha parte do noso alumnado.



David Cabaleiro e Rebeca García escribiron:
A poesía é coma a chuvia que o empapa todo
A poesía é unha sandía, porque tamén é refrescante
A poesía é un leopardo feroz e refinado
A poesía é unha enredadeira que trepa e trepa por un valado
A poesía son dous ollos que miran fixamente
A poesía é un luquefusque, que cando remata chega a noite
A poesía é unha camisa de forza que ao poñela non se pode tirar
A poesía é coma o mar, que por todo se extende
A poesía é un espello no que te podes reflectir
A poesía non ten cor, é transparente
A poesía é  un carpinteiro que constrúe sen parar
A poesía sería unha nai que te acolle nos seus brazos
A poesía é  a droga máis aditiva do mundo.



 Helena Pereiras, Andrea Pérez, Ana Cuíña e Belén Ansedes din:
Se a poesía fose un sabor sabería doce
Se a poesía fose unha árbore sería unha sobreira
Se a poesía fose unha parte do corpo serían os ollos
Se a poesía fose unha época do ano sería o verán
Se a poesía fose un animal sería un cabaliño de mar



Camila Moreno, María Izabela Bemica e Noelia García:
Se a poesía fose un sabor sabería a pan
Se a poesía fose un animal sería un leopardo
Se a poesía fose unha flor pareceríase a un tulipán
Se a poesía fose unha parte do corpo serían os beizos
Se a poesía fose unha época do ano o outono sería o axeitado




Eugenia, Carla, Marta e Rosalía escribiron:
A poesía sabe a sandía fría
Se fose un animal sería un porco espín chamado Serafín
Un narciso sería se falamos de poesía
Se a poesía tivese vida polos ollos miraría
Se a poesía fose un rei mago chegaría no momento apropiado
En inverno naceu a poesía porque é unha época moi fría




Celtia, Mariña e Carmen escribiron:
Se a poesía fose un sabor gustaríame que soubese a doce vainilla
Se a poesía fose un animal sería un delfín sen confín que espresase a liberdade
Se a poesía fose unha bela flor nun xardín de soidade sería violeta

mércores, 21 de novembro de 2012

Sobre a Violencia contra a muller (IV)



Martina Domínguez escribe


Capítulo 16- "O punto e final"


Estaba xa farta, non podía máis. Fisicamente estaba horrible. Tiña o corpo cheo de negróns, cortes, cicatrices, ademais dunha cara con ollos inchados de tanto chorar e o nariz roto. Mentalmente estaba destrozada, a piques de chegar a un punto de loucura do que sabía que non volvería. Levaba xa tres anos aguantando a aquel torturador e cría que non podía seguir así. Era hora de tomar o meu propio camiño, pero, sabía que sería difícil desfacerme del, máis ben imposible, só había unha saída, a morte. E eu non era a que debía quedar sen o privilexio da vida, ao fin e ao cabo, eu era a que soportara paliza tras paliza, tortura tras tortura, día tras día. E porén el, que? El non fixera nada bo, só me amolara tres anos da miña fermosa vida, el si era quen debía morrer.                                                                                                                                                          Ese día, eu comecei unha nova vida xa que foi o día no que cheguei á conclusión de que eu valía a pena. Malia ter unha persoa ao lado dicíndome a cada rato o penosa que era, o pouco que servía e que ninguén me quería, eu erguinme e comecei a cavilar o plan que debía levar a cabo para sacalo da miña vida. Desgraciadamente, a morte estaba nel. E así foi, señor policía, como realmente morreu Marcos Santos Gómez hai seis anos.
Esa mañá sentíame distinta, cunha sensación que levaba anos sen manifestarse en min, tiña ganas de vivir. Levanteime, fixen o almorzo e espertei a Marcos. El berroume por ser tan brusca e por facer un zume demasiado agre. Eu calei pero empecei a sentir como brotaban en min as ganas de coller un coitelo e cravarllo. Respirei, profundo e decidín que aínda non era a hora.
Durante toda a mañá, mentres el traballaba, pensei no crime perfecto e din con el, ou iso cría.
Ás tres e media entrou pola cociña o monstro da miña vida, anoxado porque segundo el no traballo non recibía o trato que merecía e alí estaba eu, a súa muller, a persoa á que desfacer en golpes para desfogarse. Esa vez non me doeu, sabía que sería a última vez que me tocaría e fun forte. Comemos calados, ese día eu tamén comín, creo que foi a primeira vez que sentín apetito despois dunhas labazadas. Pero só porque eu sabía o que acontecería despois.
Si, os tranquilizantes estaban na sopa que Marcos tomou e na auga que Marcos bebeu. Cando espertou alí estaba eu, ríndome e disfrutando a miña vinganza. E alí estaba el, de crequenas nunha silla, coas mans atadas ao igual que os pés, a boca amordazada e cunha soga ó seu espido pescozo.
Respirei, cheiraba o seu medo, vía o pánico nos seus ollos, escoitábao tremer. Sentíame en paz.
Pensei que na súa mente non encontraba o motivo polo cal estaba nesa situación, así que expliqueillo.
Recordo que eran as catro e estiven falando ata que dei por terminado o descurso ás sete e dez.
Unha vez que calei el miroume con terror, e, aínda que non creo que estíbese arrepentido, comprendeu o porqué da súa morte cada vez máis próxima.
Eu deime por satisfeita e saquei a silla de debaixo dos seus pés. El morreu poucos segundos despois.
Entón púxenme un pouco nerviosa, pero, inspirei aire, desatei os seus pés e mans, quiteille a mordaza da boca e recei porque a policía me crera. E así foi, eles só viron un suicidio dun señor que lle pegaba á muller, non tiña fillos, estaba descontento co seu traballo e tiña unha enfermidade de adición ao alcohol. Eu contei tamén unha versión que contiña todos eses aspectos de descontento coa vida que “supostamente” tiña Marcos; que, ben, ao final era todo certo.
E así foi como morreu, mellor dito o asasinei. Todo o mundo que se entere da noticia agora pode pensar o que queira, pero eu non estou tola e só me cobrei o dano que me fixera. E esta, axente, é a miña confesión.